En yakın arkadaşım Rüzgar *** günlüğü bundan tam 2,5 hafta önce elime geçti. Rüzgar kendi hakkkında bir şey söylemezdi bana bende fazla üstüne gitmezdim mk. Kendi günlüğünden notları şöyle :
17 Mayıs 2014 Bugün doğum günüm. insanların kendini özgür sandığı, aile baskısından kurtulduğunu düşündüğü yaşa girdim bugün. Ama benim için bu yaş, aile baskısından kurtulmak değildi, olamazdı. Olması için bir ailemin olması gerekirdi. Bu yaş benim yetimhaneden çıkabilmem, küçüklüğümden beri evim olarak gördüğüm insanları kaybetmem demekti. Ve ben bunu yapmalıydım, hem kendim hem hayatım için.Bu yetimhanede karanlıkta kalmış pırıl pırıl çocuklar var. Bir de aydınlıkta olan fakat karanlığa saplanmış çocuklar.. Hepsi ne acınası durumdalar. O an sırtımda siyah, solmuş bir çanta, cebimde biraz para ve eski model telefon, ayağımda kullanılmaktan yıpranmış tıpkı boyasız eve benzeyen mavi spor ayakkabı ve içimde ne yapacağını bilemeyen ama bunları çok da umursamayan 18 yaşında bir ruh vardı.
Hüzünlü bir havayla arkamı döndüm. Arkamda sadece iki kişi vardı, bu zamana kadar her konuda destek olup arkamda duran Behzat Hoca ve her zorluğa beraber göğüs gerdiğim kan kardeşim Poyraz. Onlara 'Beni merak etmeyin.' bakışımı attım. ikisi de anlamış olacaklar ki kafalarını salladılar. Poyraz'a baktım, bu seferki bakışım daha duygusal ve kararlıydı. Bu sefer bakışım Hep beraber olacağız. diyordu. Anladı mı bilmem ama bir anda beni kendine çekti ve sımsıkı sarıldı. O anda aklıma geldi de, ben bu sıcaklığı hiç hissetmemiştim. Kendimi zor tuttum. Her an bardaktan boşanırcasına ağlayabilirdim. Fakat bir düşünce beni alıkoydu, ben hayatın her sillesinin soğukkanlılıkla karsılamıştım ve şimdi ağlamak olmazdı.