unbelievable my7

yaşadığın şeyleri doğru anlayıp doğru yorumlayabiliyorsan yapacağın tek bir şey var: iyileştirmek. yani başlarda olur hatalı davranışlar illa ki, önemli olan aklınla bunun hatalı olduğunu kavrayıp bir daha yapmamaya çalışman. bir süre sonra azalacak, sonra yapmadan önce bir düşünce olarak belirecek düşünüp yapmayacaksın, daha da sonra o aklındaki düşünce gitmeyecek belki ama giblenmeyen bir düşünce olarak kalıp geberecek.
açıkçası ilk zamanlarda ben de çok duygusaldım panps ama cuseven'ın sözü hala kulağımda: "olayları dramatize etme.". adam haklı ehehe. o günden sonra daha bi farklı olmuştum yani sanki artık bunlar normal şeylermiş gibi gelmeye başlamıştı (normal dediysem akledememek önemli bir sorun ve normal değil kesinlikle ama bunlar hep oluyor insanların %90'ında var o yüzden şaşırmıyordum).
ilk başlarda hastalıkların açığa çıkar, seni bu yoldan saptırmaya çalışır iblis muallaksi. kuruntularla gelir, belki dramatization ile gelir asdasda nasıl bi kelime lan bu. bazen diğer insanlara karşı olan davranışlarında fark edersin onun varlığını: kafada oturtmuş olmana rağmen ilgi çekmeye çalışıyorsundur veya çevre baskısından kendin değilsindir vesaire. bunların hepsini siqmeq gerekiyor. tabi akılla.
öyle çok da kuruntulanma panps büyük ihtimal çoğu kimse alınmayacak kardeşliğe şimdi intihar mı etmemiz gerekiyor? hayır tabi ki. kardeşliğe alınamamak da büyük bir problem sonuçta mükemmel sürüyle taktan betalar karşılaştırılamaz, betalar sana allah yolunda hiçbir şey katmaz hatta geriye çekmeye çalışırken müko sürüde tam tersi olur filan. ama kardeşliğe alınmak da zaten kendini iyileştirip farkındalık kazanınca gerçekleştiği için bu da henüz yeteri kadar iyileştiremediğini gösteriri kendini. eh çabalayacaksın abi, haci'ya bak o da çabalıyor. hala. 2-3 sene oldu adam hala yazıyor ve bırakmadı. neden? çünkü orası tek çıkış. harbici öyle. atıldığında da kudurup çıldırmak yerine savaştı içgüdüleriyle/aklıyla (yanlış anladığı/anlamadığı şeyler olduğunu söylemişti) ve buraya yazdı. hala da yazıyor. yani kardeşlik için çabalamak doğru aslında çünkü o da allah yolunda. ama asıl nihai amaç tabi ki allah yani. rehber de kuran.
özetle kardeşliğe ihtiyaç yok demiyorum, diyemem demek haksızlık olur (çok da giblerindeydi asdasda). ama kardeşliğe alınamazsak -ki büyük ihtimalle çoğumuz alınamayacak- da pes etmeyeceğiz. çalışıp çabalayacağız ve bir artık olarak ölmeyeceğiz. belki bugün değil yarın alınırız, belki de hiç alınmayız bu bilinmez. ama bilinen tek bir şey var ki o da ölene kadar çalışmak. gerekirse kendinle savaşmak -ki aslında o kendin de sen değilsin muallak iblisin vesveselerinin etkisinde olan sensin-.
ha böyle bir yazi oldu uşağum ehehe.