Kapıdan çıkarken arkama, yetimhanenin tabalasına, küçükken oyun oynadığım yerlere, kaldığım odanın penceresine, hâlâ arkamdan bakmakta olan Behzat Hoca ve Poyraz'a baktım. Hepsi hüzün vericiydi. Ben özgür kalmıyordum, özgür olduğunu sanan kölelerin içinde yaşamaya çalışacaktım sadece. Hem ruhu ve düşüncesi köle olan insan nasıl özgür olabilir ki?

Derin düşünceler içerisinde güvenlik görevlisi Şehmuz Amca'ya selam verip çıktım dışarıya. Dışarı çıktığımda fark ettim de çok çabuk değişiyordu her şey; evler, arabalar, dükkânlar, en çok da insanlar..

Yetimhaneden çok kaçmıştık Poyraz'la, çok olay yaşamıştık beraber fakat, şuan tektim. Poyraz 3 ay sonra çıkabilecekti. Bu da 3 ay yalnız kalmam demekti. Her ihtimale karşı Behzat Hoca evinin yedek anahtarını vermişti, orada kalabileceğimi söylemişti.

Caddenin kaldırımında yürümeye başladım. Elimde sigara, ağzımdan ve burnumdan çıkan dumanlar ve sigaranın ağzımda bıraktığı anlamsız tat ile birlikte istemsiz ve anlamsız bir şekilde, nereye gideceğimi bilmeden yürüyordum.