Korkum geçmesi gerekirken daha da artmıştı.Bir anlık bir cesurluk gelmiş olsa da eskiden okuduğum ama inanmadığım şeyler başıma geliyordu. Bunları düşündükçe adeta delirmiş gibi hissediyordum. Hoca bana birkaç şey söyledi ve ben anlamaya çalışsam da anlayamadım her zamanki gibi içimden:"Ulan şu arapçayı bir gün öğrenmek zorundayım yoksa taku yedim" gibi şeyler söyleyip korkumun geçmesini umuyordum ama işe yaramadı.Bir zaman sonra sesler tekrardan gelmeye başladı, gitgide yükseliyordu. Tekrardan korkmaya başladım. Varlıklar adeta ölmemizi istiyordu. Sesler iyice artıyordu ama sadece iki farklı ses vardı. Sanki bizi unutup kendi aralarında kavga ediyorlardı. Aralarından biri hiç beklemediğimiz bir anda çığlıklar atmaya başlamıştı. Korkum gitgide yükseliyordu. Hoca bana "eğer sabah ezanına kadar buradan sağ çıkarsak gerisi kolay" diyordu .içimden "tak kolay " desem de hocaya evet hocam demekle yetindim. Sonra birden kapı açıldı hoca aniden bağırmaya başladı
[H Hoca] [B ben] [C varlık]
H:Ey cinni varlık! Eğer bizi rahat bırakmaz isen senin de sonun reisiniz gibi olacak!
C:[Arapça birşeyler söylüyor][Türkçesi:Ey Ademoğlu! Niyetim sizi korumaktır.!
H:Sana neden güvenelim ?
C:Çünkü tek şansınız o!Ben Kabile reisinin kızıyım!
H:Pekala sana güveniyorum[güvenmediği çok belliydi belkide bir geçmişi vardır bu konuyla ilgili]
C:Sizin canınızı kurtarmanın bir yolu var
H:Seni dinliyorum Cinni
C:Hattusalordu benimle evlenecek ve üç çocuk doğurtacak aksi taktirde sizi lanetlerler ve en sonunda acı bir ölümle karşılaşırsınız!
Hoca bana durumu izah etti ilk başta inanmak istemedim ama onunla evlenmek zorundaydım. Hayatım her nekadar taktan da olsa yaşanacak çok şey vardı, hemen ölemezdim.