bi gün dizimize kadar kar yağdı. eskiden okula gidip gelirken servis kullanılmazdı. kilometrelerce yolu yürüyerek gidip gelirdik. okuldan çıktık o kar kıyamette eve kadar 3-4 km sırtımızda çanta yürüdük. öyle sapasağlam su geçirmeyen ayakkabılar çizmeler nerde. peeehhhh. eve ulaştık sonunda. sobanın arkasında buzumuzu çözdürdük. ayaklar karda yürümekten artık zehir zemberek buz tutmuş. bilen bilir o uyuşuk giderkenki el ayakta oluşan acıyı. çok feciii. neyse...

yattık uyuduk sabah oldu uyandık. ulan yataktan kalkamıyorum. şakır şakır işemişim. artık nereme kadar uşuytuysam hiç hissetmedim. ama annem yatağın o halini görünce hissetirmeye çalıştı.
çaaabbukkkk kalk yataktan diye bi çemkirdi anne kaplan. kalktım pijamamın lastiği zaten gevşek. çekiyorum çekiyorum düşüyo bi yandan, annem çekiyo kolumdan öbür yandan. sobanın yanına kadar gittik. ateş bastı beni. sonra anne kaplan beni bir hamlede alıp sobanın üstüne oturttu. oy anaaamm diye bağırıyorum ama annem otur otur az daha ısın da yapma bi daha diyor. sonra bi avazım çıktığı kadar bi bağırdım.
ayyyy yanıyomuymuş sobaaa dedi annem. meğer kadın bakmış sobaya sönmüş sonra içinde kalan kömürler yine tutuşmuş.
1 hafta filan züte merhem dayamıştı sonra kadıncağız zütümden özür dileye dileye.