Doktor adam, genç adam, kurtulur herhalde diyorsun bundan.

Midesini aldırmasından haftalar sonra normal yemek yemeye başliyor. hemen kebap istiyoruz dışardan. 3 kisi yiyoruz aylarca çalıştığımız hastanenin servisinde. ama bu sefer hasta yakını olarak. Doktor olarak değil.

Niye o gün son olsun ki? evre 4 oldugunu biliyoruz kanserin ama genç(!), ama doktor yakıştırmıyoruz hastaligi, zaten doktorlar yakıştırmaz kendine hastaligi...

insan hep başkaları ölür sanıyor kanserden. Ev arkadaşının, Türkiye'de ilk 100'de bir doktorun, o kadar zeki birinin kurtulacağını düşünüyorsun istemsizce.

Ameliyatında 9 saat kapıda bekliyorsun. hasta yakını olarak beklemek nasılda zormuş. Daha önce bir kere daha girmiştim mide ameliyatına bu kadar uzun değildi o diyorsun. ameliyat hemşiresiyle konuşuyorsun. 'hocanin bu kadar titiz çalıştığını hiç görmemiştim' diyor. kurtulacak diyorsun.

Ameliyatı yapan bizim hocamız, en iyi cerrahlardan, hep fırçasını yediğimiz adam, uğraşacak tabii diyorsun. o da kurtulacak diyorsun.

Aylar sonra sabah bi arkadaş arıyor. aradığını görünce o saatte anlıyorsun. sen çook uzaklardayken geliyor o haber. gidemiyorsun bile.

o gün sonmuş anlıyorsun. beraber kahkahalarla yediğiniz hastane odasındaki o son yemek sonmuş.

Tarif edemiyorsun o duyguyu. Bakıyorum da şimdi aradan 2 yıl geçmiş. Yine 8 Mart dayanmış kapıya. Arada whatsapptaki son gönderdiğin patoloji raporuna bakıp dalıyorsun. ağzında acı bir tatla...