Bölüm VII

Esra gözünü açtığında yanında bir adam olduğunu gördü. Simsiyah giyinen bu adam yanı başında duruyordu. Uyandığını görünce dönüp yüzyüze geldiler. Adamın suratı yaşının eseri olarak buruşmuştu. Yüzünde birçok yara izi vardı. Yaşına rağmen dimdik ayakta duruyordu. Silahı gözüne çarptı. Artık ateşli silahlar tarihe karışmıştı. Silah kullanımı azalmış, ama var olan silahlar da çok başka bir derecede tehlikeli ve güçlüydü. Karşısında yatan adamı yeni farkedebilmişti Esra. Ölmek üzere olduğu o kadar belliydi ki. 2098, teknolojinin zirve noktasında olduğu bir dönem bile ölümün izlerini gizleyemiyordu. Yıl kaç olursa olsun ölüm her zaman olacaktı, ve her zaman can almaya devam edecekti. Ne kadar yaşarsak yaşayalım, bir gün ölecektik. Bu düşünceler eşliğinde ayağa kalkıp adama doğru yürüdü. Yanındaki adam da onu takip etti. Belli ki yatan adama bir zarar vereceği ihtimaline karşın önlem alıyordu. Yataktaki adama yaklaştıkça yüzünün hali değişti Esra'nın. Bu adamı tanıyordu. Yüzü buruş buruştu. Gözleri o kadar solgun bakıyordu ki. Bu yaşına rağmen saçları hâlâ uzun ve aşırı yağlıydı. Yağlı mı..?