asosyal

Buyum ben. Evden çıkmayan, kimseyle konuşmayan, derdini anlatamayan, derman bulamayan... Yıkık ve aciz bir kişiliğim. Kendime acıyorum. Bu kadar yükü nasıl senelerce sırtlayabildim hayret ediyorum. Hep derim yine diyorum. Benim hayatımı yaşayan birinin intihar etmemesi olanaksız. Dayanamaz, sanmıyorum. Asıl mühim olan şey bunu ben nasıl yaptım. Nasıl dayandım ? O kadar güçlü biri de değilim oysaki. Tecrübe mi diyelim bilmiyorum ki. Saat 05.10. Evden çıkmadığım için baya bir kilo aldım. Aynada kendimi gördüğümde şaşırıyorum artık. Ben bu değilim diyorum kendime. Ne oldu bana ? Harbi n'oldu bana ? Sırtımdan vuruldum, istenmedim, ,aldatıldım, terkedildim, evlatlıktan reddedildim, dışlanıldım. Bu kadar şey pes etmek için yeterli galiba. Bence fazlasıyla yeterli. En çok öfkelendiğim şey ne biliyor musun ? Bazılarını affettiğim için kendimi affedemiyorum. Hep iyiyi oynamaya çalıştım bu hayatta ama hepimizde biliyoruz ki kötü her zaman kazanır. Ve ben bunu beceremiyorum. Kötü bir yalancı olduğum gibi. Tanrım bir gün canımı alacaksan eğer, hangi gün olduğu farketmez ben hep müsaitim, senden isteğim acılı bir ölüm olsun. Son kez hayatın acısını en büyük derecede yaşamak istiyorum. Gerçi ölümümün kimseyi üzeceğini ya da ders vereceğini sanmıyorum ama neyse... Tanrım, sen beni sev. Sevilmeye muhtacım.