burasi sefalet benim atolyem

huur ÇOCUĞU! var olduğun ana, seni tanıdığım güne lanet olsun. eğer en başından bütün hayatımın, sadece seninle paylaştığım zamanlar ve ek olarak verilecek 1 saniyeden ibaret olacağı söylenseydi; ben seninle paylaşacağım o zamanları yaşama hakkımdan vazgeçerdim. bundan sonraki yaşdıbını bütün hücrelerinde dayanılmaz acılar duyarak, kızgın çelik bıçaklardan yatakların üzerinde kıvranarak ve yüzüne sıçılarak geçirmen tek dileğimdir ve birgün yaşadığın acıları gözlerimle görebilme ihtimali beni hayatta tutacak olan tek sebeptir. yine de biliyorum ki ne kadar süre acı çektiğini görecek olursam olayım hiçbir zaman tatmin olmayacak, içimde kaynıyor olan kanı soğutamadan gözlerimi kapatırken; keşke seni bir kaç ömür daha acı çekerken görebilseyim diye kahrolacağım. şu an içimdeki nefreti yazıya dökerken var olan tüm kalemlerin alev aldığını görememekten, yazılmış olan bütün harflerin noktalarına ayrıldığını işitememekten ve basılmış her bir sayfa kağıttan lağım tadı alamamaktan dolayı bir asfalt silindirinin altındaymışım gibi eziliyor, sana olan nefretimin dünyanın sonunu getiremiyor olmasından dolayı kendimi tırmalıyorum.