"Sanki tüm hayatım boyunca, yanlış melodiyle dans etmiş gibiyim... " Nietzsche'in bu sözü, bugünkü yazımın çıkış noktası oldu. Hayata karşı beslediğim umut, yaşadığım tüm olumsuzluklara rağmen hala taze ve canlı. Bütün çabam onu kaybetmemek adına. Umut eşiğim yüksek, saflıkla- iyi niyet arasında bir seyir halinde, gidip geliyor. Herşeyin iyi olacağına inancımı kaybetmedim yıllar boyunca. iflah olmaz bir hayalperestim. Umut taşıyorum yolcusuz gemilerde, boş hayallerin kaptanıyım ben. Her limanda bir umut arıyorum. Fırtınalarla boğuşuyor, kasırgalar atlatıyorum, sığınacak bir liman bulmak bütün dileğim. Kafamın içinde bana güzellikler vaad eden hoş melodinin ritmine kapılmış, dans ediyorum.. Gözlerimi kapatıp, sadece kendimi dinliyorum. Görmek istediğimi görüyor, işitmek istediğimi duyuyorum ... Ama anladım ki, adını umut koyduğum bu kaçış, geçici bir körlükmüş sadece. O kadar uzun süredir kapalı ki gözlerim, nerdeyse görme yetimi tamamen yitirmek üzereymişim farkına vardığımda. Artık görüyorum.. Ve ne yazık ki sevmedim gördüklerimi. Umutla baktığım yol değilmiş meğerse üstünde yürüdüğüm. Gerçekte çalan melodi hüzün veriyor bana. Ben içimdeki sese kulak vermiş dans ederken, çalan müziğin ritmine uymuyor ayaklarım.. Birileri ikaz ediyor, etmesine ama ben duymuyorum, karamsar insanlara, hayal düşmanlarına kapalı kapılarım.
Ama oldu işte, benim de umut pınarım kurudu, kalbim soğudu, müziğim sustu sonunda... Gözün aydın hayat, sen kazandın.. Beni de aldın umutsuzluk, karamsarlık girdabına, gözlerimi açtın, hiçbir şeyin istediğim gibi olmayacağını vurdun yüzüme. Şimdi sen çal, sen danset kendi ritmince. Benden bu kadar... Beklemekten, hayal etmekten, yoruldum artık, yılgın ve umutsuzum, yenildim sana... Şimdi iki yol var önümde, ya başetmeyi öğreneceğim seninle, ya da basıp gideceğim... Daha da iyisi, bekleyip günümü göreceğim...