Bölüm 1 ; Bazı insanlar yaşamadıkları için pişman olurken bazıları yaşadıkları için oluyor.

- Yaşım 17 , ergenliğin ve asosyalliğin üst dönemi orta halli ( ayın ilk 15 günü ) sonra ekmek su parası olurdu tek
Neyse , Okula haftada 2-3 gün anca giderdim ama hocalar beni severdi haliyle notlarım iyi olmasada sınıfta kalmamıştım
Yaz gelmişti ve bilgisayar başında geçiyordu tüm günüm. O kadar üşengeç bir insandım ki taştaşlarım koktuktan 1 gün sonra
yıkanırdım. ( o 1 günün gecesi uyumadan önce elimi atar koklardım nedense hoşuma giderdi ) Ailem bu durumdan rahatsız oldu
Daha önce hiç gitmediğim köyümüze gitmeyi teklif ettiler. Küçük bir yer yeşillik dolu köpeklerde var sen seversin dedi annem
yaşıtların kızlarda var hem kaynaşırsınız dedi babam bu beni ikna etmeye yeterliydi o an. Yaşayamadığım o kadar şey vardı ki
Eli yüzü düzgün bir çocuktum istesem belki güzel olmasada kız oldugu belli olan birisiyle olabilirdim ama ona bile vakit
ayırmaya üşendiğimden olmadı... Neyse Annem topladı eşyalarımı bi kaç kıyafetimi sanki tüm yaz kalcakmışız gibi bi hazırlık vardı...
Bi an vazgeçmeyi aklımdan geçirdim.. Sonra yaşıtlarım geldi aklıma , yaşayamadıklarım.. Haziran ayının ortaları istanbul sıcağından
kurtuldum sonunda , babamın akrabalarıyla dolu cidden küçük ve yeşilliklerle dolu bir yere geldik. Hiç tanımadığım amcalar
17 Yıldır beni tanıyomuşlarcasına samimiydiler , Köyü gezdirdiler yaklaşık 30 dakika sürdü. Cemal amca vardı oranın tek bakkalı
Bakkalın önünde esmer güzeli bir kız... 1.65li boylarda kömür gibi gözleri mangal ateşi gibi yanan teni..
Isınmıştım buraya , sonunda dedemden kalma eve geldik 1 odası 1 salonu vardı küçük bir televizyonu eski halıları bir çokta mum
Annemle babam köydekilerle özlem gidermek için köyde düzenlenen akşam yemeğine gittiler, bende cok insan olur diye istemedim evde kaldım
Ama evde yaşıyacaklarım gitmediğime pişman olmama yeterdi...