Şu an 19 yaşındayım.Bu ağustos 20 olacağım. Lisede bir yıl sınıfta kaldım.Son yıl üniversiteyi kazanamadım. Mezuna kaldım.Şurda bir kaç hafta kaldı sınava ve ben yine hiç bir şey bilmiyorum.Bu yıl bazı talihsizlikler yaşadım ve ailem sağ olsunlar hiç ders çalışamadım. Sürekli moralimi bozdular.80 kilodan 100 kiloya çıktım. Saboreik Dermatit adında genetik bir hastalığım ortaya çıktı. Tedavi edilemeyen bir hastalık. Gerçi tıp hastalık olarak kabul etmiyor fakat meraklısı gidip araştırabilir.Şu an liseden kalma hiç bir arkadaşımla görüşmüyorum. Cebimde hiç para da yok. Normalde lisedeki hocalarımın yanına giderdim de bu çocuk ne olmuş dememeleri için onların yanına da gitmiyorum. Bütün sosyal medya hesaplarımı kalıcı olarak sildim. Arkadaşlarımın bana ulaşabileceği tek yer telefonum. Fakat artık whatsapp da kullanmıyorum.Bu aşamada bir çok kez kendimi öldürmeyi düşündüm. Yaşadıklarım insanlara olan nefretimi arttırdı. Sonunda da kendi kendimi yedim işte.Şimdi mi ? Şimdi hayata yeniden tutunmaya çalışıyorum.Her gün spor yapmaya başladım.Şuan kilom 95.Zayıflıyorum.Her gün uzun uzun yürüyorum.Sol elimle yazmaya başladım. Kafamı dağıtmak için birebir. Kendimi analiz ediyorum ve sorunu yazarak çözmeye çalışıyorum. Satranç da büyük usta olma gibi bir hayalim var. Bunun için günler boyunca antrenman yapıyorum. insanları umursamamayı öğretti bana bu yaşadıklarım. Satranç da bir terim vardır. Aynı hatayı ikinci kez tekrarlıyorsan hatalarından yeterince ders çıkartmamışsın demektir. Yavaş yavaş yaşamayı öğreniyorum sözlük.Zor oluyor. Fakat öğreniyorum. Ecelim gelmeden de ölmeye hiç niyetim yok. Daha yazılımcı olup yurt dışına gidicem. ingilizce öğrendikten sonra ispanyolca öğrenicem.Bir köpek alıcam. Beni anlayabilecek bir insan ile evlenicem. Daha yeni başlıyorum. Daha yeni başlıyoruz. Hayatınız hakkında bu kadar ön yargılı olmayın. Sizi tekrar diriltecek şeyler yapın.Çünkü etrafımdaki insanlar beni o mezarın altına sokmak için çok uğraştılar. Hepsinin zütünü gibim.