Bu lafları söylerken bir yandan da içim kan ağlıyordu. Kor gibi yanıyordu yüreğim. Bende çocukluğumdan beri seviyordum ama hiç gururuma yediremedim böyle bir şeyi. Hep içime attım hep içime. Attım ve Hülya abla içime attığım ne varsa aleve verdi tutuşturdu.

Ne var utanmadan ne söyleyeceksin bana? Diye sordum. Eşim dedi.

Murat kısırdı, ama bir askerdi. Bana hep kendisi derdi eğer bana bir gün bir şey olursa sana layık çocuk verebilecek biriyle evlen çocuk sahibi ol. Bana bir şey olsa dahi ben öldümten sonra senin hayatı kendine zindan etmene gerek yok derdi hep diye devam etti.

Hala sinirli bir ifadeyle dinliyordum.

Söyle şimdi ben çocuk sahibi olmak istiyorum, Anne olmak istiyorum. Bana bu imkanı layıkıyla verecek kim var? Senden başka kimim var. Dedi gözlerimin içine bakarak. Eğer ben çocuk sahibi olacaksam. Bu çocuğu sevdiğim kişi ile yapmak hakkım değil mi? Yaban ellere mi yar olayım dedi? Evimize tanımadığımız bir yabancı mı sokalım? Dedi. Senin bende şu kadarcık bile gönlün hiç mi yok dedi hüngür hüngür ağlayarak.