Domuz gibiyim. Gece saat 4 e kadar ayaktayım, uyuyamıyorum. Uyuduğum zaman ise birkaç saat sonra kabus görüp uyanıyorum. Zaten gün doğmaya başlıyor. Güneşe sövüp tekrar yatağıma girip hayal kuruyorum.Şu hayatta zevk aldığım üç beş şey kaldı zaten. Göz altlarım sürekli morarmış vaziyette. Gün içinde gözlerimi zor açık tutuyorum. Okul olduğu zamanlar otobüste bayılmamak için zor ayakta duruyorum. Okulda insanlar uyuşturucu kullandığımı düşünüp yanıma yanaşmıyorlar bile. Kimileri ne zaman intihar ediceğime dair kafalarında oran belirliyor. Hocalarım bana baktıkları zaman yaşama hevesleri gidiyor enerjilerini çekip tüketiyormuşum.Ben sizin ne bedeninize dokundum ne de tek kelimenize laf ettim.Tek suçum sadece susmamdı. Okul olmadığı zamanlar ise gündüzleri sürekli uyur geceleri insanların uyumasını bekler binaların ışıklarının tek tek sönmesini izlerim. Onlar yeni bir gün için dinlenirken ben sokaklarda kulağımda kulaklık elimde sigara güneş doğana kadar yürürdüm. Hava aydınlanmaya başladığı zaman ise resmen güneşten kaçarcasına evime girer odamın kapısını çeker perdemi kapatır akşama kadar uyurdum.

Ben bu hayatta olmamalıydım.

Ben tanrının tek kusuruydum.