ilkinde, bir bebek olarak, bir mart ayında, bir doğumhanede doğdum. ikincisinde, ufacık dertlerin omzunda yük olmasını reddeden bir adam olarak hayata gözlerimi açtım.

https://www.youtube.com/watch?v=7jMlFXouPk8

yaklaşık yedi yıl önce, bir gün sanırım okey oynarken babam bana bir anısını anlattı. gençken, yazlık bir beldede bir ihtiyardan bahsetti. okey oynarken asla dönmezmiş. neden dönmediğini soran olursa, adam her seferinde yetmiş yaşında olduğundan, bu zamana kadar asla bir yoldan dönmediğinden ve ne zaman yolundan dönen birini görse sonunda gibildiğinden bahsedermiş.

babamın bu ufak şakası, benim hayata bakış açımın temelini attı.

babam asla bu ihtiyar gibi biri olamadı. zayıf karakterli bir adamdı, geçmişe saplantısı yüzünden ailesini dağıttı.

zaten babamdan öğrendiğim tek yapıcı şey buydu. şimdi düşünüyorum da, bunu ufak şakasından değil de, yaptığı yanlışlardan öğrendim. kendime söz verdiğim zaman, asla onun gibi olmayacağıma yemin ettiğim zaman öğrendim.

babama karşı tamamen kayıtsızım. her zaman, nefret etmenin de sevmek kadar insana ait bir şey olduğunu düşündüm. bence bir kişiye verilecek en büyük ceza, kayıtsız kalmaktır. çünkü kayıtsız kalmak, tamamen insanlık dışı bir eylemdir. tepki vermek, insanın yaratılışından beri beraberinde bir gölge gibi gelen duygular, hisler gibidir.

neyse, kafa şişirmenin bir lüzumu yok. konuyu fazla dağıtmadan, şu bahsettiğim ikinci kere hayat bulmamı anlatayım.

not: resim, lea seydoux'a ait.