https://youtu.be/Q3Yc3HhSl1Q

kendime olan inancımı kazanmamı sağlayan şey, küçük bir kıvılcımdı.

bir önceki hikayemde, kıyısından bahsettiğim bir anım vardı.

ben ilkokuldayken, aşırı kendini beğenmiş bir öğretmenimiz vardı. bir gün, sanırım türkçe dersindeyken kadın konuyu erkeklerin kız arkadaşlarına bağladı. lisede olacak kız arkadaşlarımızın bize ayak bağı olabileceğinden, en iyisinin üniversitede bir kız bulup onunla evlenmek olduğunu söyledi. sınıfta birkaç erkek sayıp, onların kızların canını çok yakacağından bahsetti. son ana kadar bekleyip, adımı söylemesini istedim. yüzüme tokat gibi çarpan, kadının derse geri dönüp konuyu anlatması gerçeğiydi. kimse adımı söylememişti. kimse dönüp de bana bakmamıştı. ben her gün bir arkaya doğru giden sıra düzeninde, o gün en arkadaydım. bugün düşünüyorum da, omuzlarıma o gün çöken, özgüvensizliğimi en önde olsam da kimse fark etmeyecekti.

lise yıllarıma kadar kendimi aşırı çirkin biri zannettim. sonra bir gün, gayet güzel bir kızın ilgisinin bende olduğunun farkına vardım. abarttığımı düşündüm. apaçık göz önünde olanı reddettim.

bir gün aynaya baktığımda her zaman gördüğüm kişiden farklı biri vardı. neden bilmiyorum, o gün bir farklı göründüğümü hissettim. sokağa çıktığım zaman tüm gözlerin üstümde olduğunu hissettim.

çocukların ne kadar hassas olduğunu biraz geç anladım. ufacık bir konuşmada, aptal bir kadına göre sınıfın en yakışıklıları arasında adım geçmediği için senelerce kendime olan güvenim sıfırdı.

artık bu olay bana çok şaşırtıcı geliyor. tek bir kelime...

acaba tek bir kelime hayatımdaki kaç şeyi değiştirdi?