eve gittiğimde aptal bir ergenin girebileceği her türlü tribe girdim "neden benim işime karışıyorlar, ben yapamazmıyım, beni rezil ettiler" şimdi düşününce gerçek bir liseliymişim.

o hafta boyunca arkadaşlarım benimle cidden ilgilendi. bana insanlarla nasıl konuşacağımı , saçlarımı nereye taramam gerektiğini öğrettiler. bu olay beni inanılmaz öfkelendirdi. çünkü sorunlarımı kabul edebilecek olgunlukta değildim, insanlarla sorun yaşadığımı kabul etmiyordum; yardım alabilecek kadar düşük olduğumu da. yorgundum, yaralıydım hayallerimin peşinden koşamayacak kadar zavallıydım. başarısızdım. eski arkadaşlarım harika okullarda okurken ben üçün birini almıştım. yalnızdım. çevremde tek bir kişiye bile derdimi anlatamıyordum; kendime bile.

alacağımı aldım. sevmediğim yanlarım vardı onları düzettim. o zamanlar onlara karşı borçlu hissetmiyordum ancak geriye dönüp baktığım benim gibi insanlıktan nasibini almamış, hayatta gri olabileceği gerçeğini kabul etmemiş bir vahşi için yapılabilecek en iyi şeyi yapmışlar

ben içsel buhranlarımı yaşarken zaman geçti.