Bugün eve geldiğimde ortalığı kesif bir osuruk kokusu sardı. Babaannem, yumurta yiyip osurmuştu anlaşılan. Babaanneme, gavura sallar gibi bir tekme salladım hızlıca ve ona, ondan ne kadar nefret ettiğimi söyledim. Hem de bağıra bağıra yaptım bunu, sinir krizi geçiriyordum. Sinirden ve ağlamaktan çenem kasılmıştı, çene çıkığı gibi gözüküyordum. Babaannem, kahverengi parkenin üzerinde yatıyor, AYHHHĞĞ NABIYORSUN huur ÇOCU diye çığlık atıyordu. Ailem her ne kadar beni dövmeye çalışsa da kendi başımın çaresine bakabiliyorum böyle durumlarda. Safi zararlar mq, ailemin hepsi kötülüğüme çalışıyor. Ailemden nefret ediyorum aabii ya. Yok neymiş, zütümü gibtiremezmişim. Size ne? Hem hastayım ben oğlum.
Zaten kardeşim odama yemek falan getirdiğinde ağzına taklarımı sıçıyorum, eminim ki zehirli besinler getiriyor beni öldürmek için. Nasıl da yatıp ağlıyor ahahah. Aileme bağıramıyorum; çünkü zütüm yemiyor, sinirimi kardeşimden çıkarıyorum. Yıkık bir huur evladı olmam hasebiyle, gücüm ancak küçük kardeşime yetiyor. Ayrıca çok nitelikli bir ateyizim. Her ne kadar üzgün bir Tumblr ergeni olsam da müthiş isyankar bir ateyizim ben, evet. Hayatı zütten gibiyorum abiii. God mod yok yaaa salak mısınız abiii. (Çaktırmayın, bindiğim gemi hafif sallansa paçamdan taklar yere doğru akarken, ellerimi semaya açar kurtuluş için dua ederim.)
Odama kapandım yine... Birazdan uyurum belki.