devam devam, rez olmasa da atarım yazasım var aq

yedim, içtim, dinlendim. artık gitme vaktiydi sonuçta mangal yapan bir ecderhaya güven olmaz. herşey için teşekkür edip kalktım, yeniden ilk geldiğim yere ulaştığımda ise o et kokusunun kaynağına bir bakış attım. öylece mangal yelliyordu, keşke onun kadar tasasız olabilsem dedim içimden ve dişimin arasındaki etleri temizleyip gölü seyre daldım. bir sigara daha çıkardım, ömrümden 7 dakika daha.. 7 yaşımda annem tarafından terk edilmiştim, ne için mi? parasızlıktan. para kaynağı bedeniydi, yavrusunu beslemesi için bahşedilen memeleri, dünyaya getirebilmesi için tasarlanan vajinası, her noktası merhamet kokması gereken o beyaz teniydi geliri. yabancı, arsız, pislik ellerde senelerce okşanmıştı her kıvrımı. ve beni bırakıp gitti. ilkokul bebesiyken, annemin her zerresine ayrı ayrı ihtiyacım varken beni bırakıp gitti. babam, duygusal olarak güçsüz bir adamdı sık sık sarhoş olur, kafa bir milyon gezer ve sefilhanemizde duvarlara anlatırdı derdini. tek başımaydım bu hayatta işte, yakışıklı olmak bi tak değildi. benim gözümden sakındığım ilk aşkım sağ olsun ki zütünü gibten sakınmamıştı. hayatımdan postaladığım insanlar sayesinde postacı ilan etmiştim kendimi, her biri paçavraya yazılmış abuk subuk mektuplardı ve ben acımadan postalamıştım... hayır, gözümden yaş gelemezdi, olmamalıydı ben ağlamamalıydım. sinir bedenimi ele geçirirken ne sigara kaldı ne et. üstümdekileri fırlatırken yakamozda yitip gitmekten korktum. hızlıca tepenin sonuna adımlarken küfür firar etti dudaklarımdan, ve ben nihayet serin ve derin sulara kavuştum. uzay boşluğu havasındaki dipsiz göl bedenimi kucaklarken soğuk damarlarıma kadar işledi. tek isteğim bunun son nefes alışım olmasıydı.

devam mı beyler?