hayatım bok gibi

babam alzaymır hastası. günden güne kötüye gidiyor. alzaymır hastalarının yatırıldığı özel bir kliniğe yatırmak içinse cebinin kabarık olması lazım. kardeşlerimle aram yok. biri sivas'ta bi internet kafede çalışıyor. diğeri ise antalya'da garsonluk yapıyor. 3 yıldır konuşmadım ikisiyle de. annem desen o da ayrı bi dünyada, nerde bilmiyorum. en son markete ekmek almaya gitmiş ben 4 yaşındayken. ben de bi yandan üniversitede okuyup bi yandan da babama bakıyorum. bazı günler eve geldiğimde onu evde bulamıyorum. sokağa inmiş oluyor. sokaktaki esnaf tanıdıklarımız sağolsun yardımcı oluyorlar. babamı dükkanlarına alıyorlar. ben okuldan gelene kadar orda duruyor babam. ben küçükken beni omuzlarında gezdiren güzel babamın bu halini gördükçe yaşama isteğim kayboluyor.
burda az da olsa eğlenebiliyorum ya, bu bile yeter bana. sağolun lan.