17 ağustos 1999 da deprem olurken

uyuyordum, annem yanıma geldi, kalk oğlum dedi. nolduğunu sordum, dprem olduğunu hemen binadan çıkmamız gerektiğini söyledi. tabi apar topar aşağıya indik. bütün herkes dışarıdaydı. ağlayanlar, titreyenler, evlerindeki çatlakları kontrol edenler.

bizim aklımızda sadece dayım ve ailesi vardı, kendileri tam deprem bölgesindeydi. tabi ki telefonla ulaşamadık , sabahına apar topar, dedemler ve annemller yola çıktı. ben o zaman henüz 12-13 yaşlarımda olduğun için evde bırakıldım. çok şükür hepsine canlı ulaşıldı ama enkazın ve binaların altında kalan binlerce insanımız düşünmek hepimizi yedi bitirdi tabi. ilk başlarda herkes bencilce düşünüyor, kendi ailesini merak ediyor. ama olanlar ve yıkım daha sonra insanın başına geliyor. dostlar kaybedildi, yazlık arkadaşlarım kaldı enkazın altında. ama dıbınakoduğumun hayatı devam etti işte. o 45 saniye hiç bitmek bilmemiş, yaşayanlar öyle anlatıyor...