Düşününce içine çekiyor bu düşünce beni, ölmek... Yaşadığım hayattan çok memnunum yanlış anlaşılmak istemem; yemekler, kadınlar, başarılar, takılmalar, tökezlemeler, bir şeyler öğrenmek ve daha önemlisi öğretmek... Kuru osbir bile hoşuma gidiyor binler.

25 yaşımdayım ve çevremde o kadar çok ölüm oldu ki... Gencecik yaşta kalp krizi ile giden mi dersin motordan düşüp kıyma olanını mı ya da baba, dede, amca, dayı, hala mı? Hepsi gitti lan yılda bir veya iki kere derken "Azrail" ile dost olduk. Ahahahah komik gelecektir, ben lise3'e kadar tam teşekküllü bir mümin idim, hâlâ Yasin'in ilk 4 sayfası ezberimde. Sözlükle tanışmam tam da bu zamanlara denk gelir işte. Babamı kaybetmeden bir kaç ay evvel. Belki şu an hayattaysam bunu cengiz'e qamber'e falan borçluyum.

Neyse dıbına koyim, ölmek diyorduk. Beklentilerimi sıfıra çektiğimden beri, "Allah'tan" bile bir şey beklemediğim için ölüm mefhumunu arsız bir tebessüm ile karşılıyorum, bir gün çok ölü olacağım ve bu benim için hiç sorun değil ha, eğer cidden bir yaratıcı varsa eğlence devam ediyor demektir buna bel bağlamıyorum fakat gerçekleşirse eğlenirim.