sürekli olarak geçmişi özlüyoruz. orhan pamuk masumiyet müzesi'ni "hayatımın en mutlu anıymış, bilmiyordum" cümlesi üzerine kurmuştu mesela. çünkü şu anda içinde bulunduğumuz durum bize sürekli avam geliyor, onun üstü varmış gibi hayali bir hedefle kıyaslıyoruz. bunun sonucunda hayal kırıklığı ve eskiye özlem kaçınılmaz oluyor. sözlükler eskiden bize binlerce şey katan yerler değildi. bizim için bir kaçış noktası olan sanal kıraathanelerdi. bu çok hoşumuza gidiyordu ve her gün heyecanla bir şeyler yapmaya çalışıyorduk. sonradan insanların katlanılmaz aptallığı ve sorumlulukların artması hasebiyle uzaklaşmak durumunda kaldık. bu kötü mü? kötü olduğunu düşünmüyorum. sonuçta mandalina bile taze iken gibilir. mezrona & kerküş üzümlerinin karışımı olan müthiş bir şaraptan sonra kabuğunu soyar ve beyaz pütürlerini güzelce çıkartırsın. fakat zamanı geçmiş, pörsümüş, ezilmiş bir mandalinayla yaşayacağın ilişki sadece geceyi kurtarır. inci'nin ve geçmişimizden kopup gelen şu anda tamamen başka bir şeye dönüşmüş tüm deneyimlerimizin geleceği nihai nokta budur.

fazlaca ciddiye almamak gerekli.