ailem yok dostum aynı evde yaşıyoruz dediğime bakma .senelerdir konuşmuyoruz çok küçüklükten sorunlarıdı annemle babamın . dayak - aldatma - 3defa boşanma . benimle her akşam tartışırdı babam eve geldiğinde anahtarı kapıya girdiği an kalbim hızlı atmaya başlardı hatırlıyorum. korkardım . sonra anneme ayrılmasını önermiştim her seferinde vazgeçti bu kangren şimdi her yeri sardı . ben senelerdir pederle konuşmuyorum zaten anneme de zamanla tavır almışım istemeden. amcam aradı geçenlerde annemle barıştırmaya çalştı. bende uzatmak istemdim olayları annemle buzları eritmeye çalştık ama pgibolojim yenmiş bitmiş kadın yanımdayken rahat edemiyorum kahvaltı hazırlamış mesela yanımda oturuyo fakat ben yemeğimi yiyemiyorum rahatsız oluyorum . sonra kahvaltılara çıkmamaya başladım gene kötüleşmeye başladı aramız . odamdan çıkmıyormu zten ben senelerdir ev bana koğuş gibi geliyo. ama kadının hakkını yemiyim bedelli içinbeni askere gönderdi 2 ay önce bedelli yaptım geldim . ondan sonra pgibolojim tamamen bitti . geçtiğimiz hafta teyzem vefat etti . gidip daha konuşmadım annemle . kulağa saçma gelicek ama gerçekten ne onlar beni tanıyo ne de ben onları . kendimi biraz suçlu hissediyorum ama gerçekten aramız iyi olsunda istemiyorum çünkü cahil insanlar .eskiden hep doğru bizim dediğimiz derlerdi . gelidğimiz nokta bu . benimde suçum var tabiki netice de . ama algılarımın bu denli çalışmasını onlar bozdular . insanlara komik gelen şeyler bana komik gelmiyodu eskiden çok anormal konuşmayan bi adamdım kendi kendimi tedavi ettim ama bir yere kadar işte . en son durum bu. aile çok önemli