Babasının Esra diye bağırışı duyuluyordu yalnızca. Esra ya bir şey mi olmuştu? Onsuz ne yapardım ben. Onsuz bir hiçim. Sadece bir hiç. Gözlerimi açtım. Yerlerde oluk oluk kan vardı. Sağımda bir ölü beden...
O cesedin Esra ya ait olmaması için her şeyimi verirdim. Gözlerimi biraz daha kaldırdım yukarı. Sonra bir rahatlama. Derin bir oh çekme. Ceset, Süleyman dediği adama aitti. Biraz daha yukarı kaldırdım gözlerimi. Esra hala baygındı, babası başındaydı.Ne de önem veriyordu ona,ben de babamı özlemiştim. Keşke babam hayatta olsaydı da o da benim başımı okşasaydı.Ben bunları düşünürken.
Kulağımdaki mermi seslerinin izleri silinmiş olacak ki duymaya başladım. Ambulans çağırın diye bağırıyordu. içeri girdiler adamlar, birisi ambulans çağırırken diğeri de beni çözmeye geldi. Diğerleri Esra nın başındaydı.
Esra mı kaybediyordum az daha.Her şeyden önemli gördüğüm Esra mı...

Adam çözdü beni. Ayağa kalktım ve yürüdüm.Önce odadan, sonra da evden çıktım. Yürüdüm sadece. Yürüdüm ... sanki yol hiç bitmeyecekmiş gibi yürüdüm.
Şehir merkezine gelmiştim. Hava çoktan kararmış, gündüzün sıcağı kendini akşamın ayazına bırakmıştı.Üşüyordum,ama her şey önemsizdi benim için.ilk gördüğüm büfeden iki bira aldım. Gittim bir bank bulup oturdum. Gözlerim anlamsızca bakıyordu,bir yandan biramı yudumlarken düşünüyordum. Normal miydi başıma gelenler? Birkaç günde geldiğim hale bak.Ve orda şuna karar verdim. Bende gibecek kadar bile şans yoktu.