Ağlamadan sızlanmadan...
Nasıl olsa birbirimizi tanımiyoruz en azından çoğumuz.Bu yüzden daha samimi olabiliyoruz ancak abartanlar laf sokmaya çalışanlar olacak dalga geçenler olacak biliyorum neyse biz anlatalım.
Beyler ben hayatım boyunca bir başarı yakalayamamış bir gencim şehrimizde okuyalım dedik bari ilk dönem 1 dersten kalmış durumdayım biraz asılırsam bu dönem derslere kalmam başarısız başladım biraz konumuz bu değil ama hepsinin etkeni var...
Arkadaş ortamı kız arkadaş yok ruhum ölmüş durumda iyi kötü idare ediyordum ama şu birkaç gündür bunalima girdim dışarıya çıksam biraz düzelirim de para durumu biraz garip bende alıyorum da yetmiyor biryerde çalışalım diyoruz 20 25 lira veriyorlar günde e tabi öğrencinin halini biliyorlar oruspu çocukları... Herneyse bu durumda nadir dışarı çıkmamı sağlıyor.Bu bunalımlar depresyonlar bir yıl içerisinde o kadar çok yaşanıyor ki anlatamam okuyorum birşeyler müzik dinliyorum onlari yapmasam balatalari sıyırıcam zaten. Aileme açıyorum derdimi ruhum sıkılıyor diyorum annem deist olmama bağlıyor. Söyleyemiyorum kimseye artık hiçbirşey anlatamıyorum artık kelime haznem kayboldu gibi hissediyorum.

Siz ne düşünüyosunuz ya da benzer durumlarınız var mı? Ne yapmalıyız ki?