bir kaç gün sonra özgeyi uğurladım derken okulun açıldığı gün geldi. sabah servise bindim. üniversitelisin ama servisle gidiyon. özel okullu olmak üniversite ruhunu pek yaşattırmıyor insana sanırım. ahmet mesaj attı yolda giderken. beş lira resmi atmış.
k:bu ne alaka lan
a:dıbına koyim hala lisedeyim sanıyorlar 5 lira harçlık verdi annem
k:senin dıbına koyim güldürme herkesin içinde
a:lan valla bu kadar verdiler. üniversiteye iki otobüsle gidip geliniyor. 1.5 zaten otobüs. e dıbına koyim gidip gelmek için param yetmiyor napim ben şimdi
k: lan güldürme gibtir git ya.
okula vardık sonunda. sınıfımı buldum tekli sıralarda her sınıfta ortalama 20 kişinin olacağı hazırlık sınıfıydı. hocanın gelmesiyle tanışma faslı başladı. bir tane çocuğun kısık babaanne sesi bizi gibmişti zaten sınıfça.
herkesle tanışma faslı bitince hoca sınıfa 'daha önce birbirini tanıyan var mı?' diye sordu
beste vardı ilkokuldan tanıyorum beni gösterdi. saynur vardı liseden dershaneden tanışıyorduk o da beni gösterdi. baran vardı bir de. liseden sınıf arkadaşım cananın manitası. o da beni söyleyince hoca bana döndü
-olum kimsin sen millet seni tanıyor
k:kimse değilim hocam
zütüm birazcık tavan yapmıştı sınıfta bir anda herkesin baktığı kişi oldum. üniversite hayatım boyunca kendimi tek popüler hissettiğim an bu oldu.