2. sınıfa dair anlatacağım son şey taşındığımız mahalle olsun. Taşındığımız yer kekoların bol olduğu bir mahalleydi. Ama güzel bir yanı da bakkalımız daha doğrusu büfecimiz Ahmet abiydi. Kendisi çocukları çok severdi. Büfesinin yanında çocuklar sürekli toplanıp misket oynardı çoğu zaman Ahmet abi de bize katılırdı. Misal sevdiği bir çocuk tüm bilyelerini kaybettiyse oyuna girer kazanan çocuğun tüm bilyelerini kazanır kaybeden o sevdiği çocuğa verirdi. Ama Ahmet Abinin en çok oynadığı oyun karttı. Dükkanına gelen her kartı kendisi de mahallenin çocuklarıyla oynardı. Hatta haftasonları turnuvalar düzenlerdi. Ama bizim oynadığımız kart oynama şekli biraz farklıydı. Kartların son rakdıbına göre kazanıyordunuz. Ahmet Abiyi mahalledeki her çocuğa lakap takardı. Bana hep Afacan derdi. Kardeşime Babadağlı derdi. Güzel bir insandı kendisi cumaya onunla birlikte giden çocuklara meybuz ya da donmuş jöle verirdi. Veresiye sistemini uygulardı. Yani tam anlamıyla mahalle bakkalı gibiydi. Ancak bakkal değil büfe *