ah be dostum... çok güzel anlatmış, önceden yaşadıklarıma çok güzel tercümanlık etmişsin. insan gelecek hayali kurduğu insanlar tarafından yarı yolda bırakılınca, hele bir de askerdeyken bırakılınca (evet askerliğimi yaparken de terk edildim.) git gide duygusuzlaşıyor. ya da kendini duygusuzlaştırıyor ya da duygusuzlaştığını sanıyor. ama daha o sonlarda bahsettiğin insan bana denk gelmedi. açıkçası gelmesini bir yandan istiyor bir yandan da istemiyorum. isteme sebebi değil de istememe sebebim tekrar tekrar aynı şeyleri yaşayacak olma korkusu. neyse. bakalım zaman neler gösterecek bize. ama kafa dengiymişsin be reyiz. demek ki sende aynı şeyleri yaşamışsın. tek fark askerlik yapmamışsın. :D