Yıllar sonra evdeki ilk huzurlu gecem. Sonraki gün off günüm. Sabah kahvaltıda az da olsa konuştuk, sohbet ettik. Beni özlemişlerdi, her hallerinden belliydi. En son beraber ne zaman kahvaltı ettik hatırlamıyorum. Babam haftaya izin al, gidip kaydını yaptıralım dedi. Sonraki gün işte şeften izin aldım. üniversite yada kayıttan bahsetmedim tabi ki, bir yalan uydurup 3 gün izin aldım. iş çıkışı yine Duygu'nun evindeydim. Huzurumun, resmiyet kazanmamış ilk karım.
Akşam balkonda bira içerken bahsini açtım.
+ Aşkım askerlikten kaçmak için sınava girmiştim ya, inanmayacaksın ilk tercihim tutmuş, rus dili ve edebiyatı.
- inanmıyorum bebeğim çok sevindim.. Ne zaman gideceksin kayıta ? Beraber gidelim ?
+ Beraber mi ? Konya'ya mı ?
- Ne Konya'sı ?
+ Sekçuk üniversitesi ?
- Gidecek misin ?
+ Yani okumaya karar verirsem gideceğim.
- Karar verdin mi peki ?
+ ... Hayır. Bakalım..

Diyemedim. Konuyu bin gibi açıkta bıraktım. Belki kendisi der, oku kurtar kendini, önemli sonuçta, biz elbet yine görüşürüz, der.. Ama demedi. Bir daha üniversite konusunu açmadı, ama sürekli benimle ilgili yaptığı planlardan bahsetti ki bu gitmemi istemediği anldıbına geliyordu.
Bir akşam :
+ Aşkım, diyorum ki bu evi satalım, Konyaaltında bir ev alalım. Sen denizi seviyorsun..

Öyle bir bakış attım ki açıklama ihtiyacı duydu..

+ Yani deniz kenarı güzel olur işte.. Sakın yanlış anlama evlenelim falan demiyorum, ama beraber yaşarız. Sen ne zaman istersen o zaman evleniriz, hiç istemezsen de problem yok aşkım..

Ya bu nasıl bir sevgi, nasıl bir teslimiyettir. Ben hayatıma giren herkesin hayatını gibmek zorunda mıyım ? Neden ben, neden ??

Ev konusunu geçiştirdim.. Ben evden pek anlamam, bu iyi değil mi ? dedim.