Bizimkiler 1 hafta kalacaklardı. ilk gün hariç yanlarında nerdeyse hiç oturmadım.. Akşam yemek yiyor, sonra ben odaya geçiyor pc de oyun oynuyor yada müzik dinliyordum. içemiyordum ve bu bende huzursuzluk yaratıyordu. 3-4 gün böyle takıldıktan sonra bir akşam babam odama geldi..
+ Oğlum şimdi mi buldun bu bilgisayarı ? Gelip yanımızda otursana ?
- Tamam baba gelirim birazdan.
+ Lan kalk hala birazdan diyor..

Son cümlede sesi yine yükselmişti. Offlayarak kalktım, geçtim içeriye.. Hala konuşmuyordum. Birşey sorarlarsa cevap veriyordum.. Babam tekrar konuyu açtı, söylenmeye başladı.. Birkaç küfürden sonra, bunun yanına gelen de kabahat dedi. Ağzımı gibeyim ki, şunlar çıktı ağzımdan..
- Gelmeseydin o zaman.

Babam kükreyerek kalktı yerinden.. "Kalk hanım, gidiyoruz"
Apar topar babam çıktı evden. Annem doğruldu yüzüme bakıyor. Birşey dememi bekliyor. Tek kelime etmedim..
+ Yazıklar olsun sana..
- Git abim teselli eder sizi.
+ Oğlum sen hala bıkmadın mı abin de abin.
- 15 yıl siz abin de abin dediniz. Sıra bende.
+ Allah seni bildiği gibi yapsın.

Bizimkilerle pamuk ipliğine bağlı olan ilişkimi de bugün kopartmıştım. Zaten uzun zamandır para pul istediğim de yok.. ihtiyacım da yok kimseye.. Ama içimden neden ağlamak geliyor bilmiyorum.. içim paramparçayken dışım neden bu kadar sert ?