Üstümde hala Meryemin verdiği klagib takım elbise ve şapka vardı.Ondan kalan son hatıralardı bana.Onları yıkadım ve bavuluma koydum.Gitmeliydim buralardan ama yapacak son bir şeyim vardı.
ihtiyarı bulmalıydım ve anlatmalıydım ona.
Uçuruma gittim,
tahmin ettiğim gibi ihtiyar orada değildi.
Tüm kasabada aradım ihtiyarı.
Camiye bile baktım.
Yoktu.
Bulamadım onu bir türlü.
Yapacak bir şey de yoktu.
Bavulumu topladım,
artık gidiyordum bu kasabadan.
Her şeyin başladığı yere,
evime.
ihtiyarın evine,

Yol bitmek bilmiyordu.Yaşadığım her şey,her an gözümün önünden geçiyordu.Radyodaki şarkı kafamı dağıtmaya yetmiyordu.Aksine her şeyi kötüleştiriyordu.

https://www.youtube.com/watch?v=OKvCV8MFIaw

Sonunda varmıştım şehrime.
Yapacağım ilk iş ihtiyarın evine gitmekti.
Binaya girdim,
kapıyı çaldım.Bir kadın açtı,
benden birkaç yaş büyük olsa gerek.Çok değil.
ihtiyarın ismi neydi?
Samael...
Bunu söylesem beni deli sanarlardı.
"ihtiyar bir adam yaşıyor mu bu evde" diye sordum.
"Hayır,biz daha yeni taşındık." cevabını aldım.
Sonra dikkatimi çekti.
Kadın hamileydi,
anlaşılan yeni evlenmiş bir çiftti buraya taşınan.Zaten biraz süre geçmeden de içeriden bir adamın sesi geldi.Sesi orta yaşlarda,her gün düzen tarafından sömürülen bir memurun sesiydi.Nerede duysam tanırdım o sesi.
"Hayatım,kim gelmiş?"
izninizle dedim ve binadan çıktım.
Demek ihtiyar arkasında hiçbir iz bırakmamıştı.
Her şeyi planlamıştı önceden.