Yolda yürüyorum. Hayata umutla bakan az kişi kaldığının canlı örneğiyle karşılaşıyorum. Bir aile var. Anne baba ve çocuklar. Çok özeniyorum fakat istediğim gibi olmuyor. Hayat her zaman bir yerden vurur sana.
Arkamdan ayak sesleri duyuyorum. Rahatsız etmeye başlıyor. Arkama bakmadan köşe başına kadar normal bir hızda yürüyorum. Sokaktan dönünce durup kimmiş o gelen diye arkamı dönüp bekliyorum. Ve o kadın geliyor. Benden oldukça büyük belki 30 ya da 31.
N:Nergiz
I:Sende kimsin?
N:Ama sen çok güzel bir kızmışsın.
I:Kimsin dedim?
N:Benim adım Nergiz. Seni buralarda aralıklarla görüyorum. Çalıyorsun. Herkes gibi. Sisteme isyan mı yoksa bir derdin mi var?
I:Sisteme isyan?
N:Anlaşıldı sen şehirde uzun kalmıyorsun. Gazete okuyor musun?
I:Evet neden?
N:Gazetelerin ilk sayfasında çıkan bir adam var.
I:Yardımsever Beyefendi. Eee nolmuş?
Bıkkınlık gelmişti soru cevaptan. Bunu da belli etmiş oldum.
N:Heh işte o adamın yardımcısıyım ben.
iyice kızmıştım.
I:iyi de bundan banane!
N:Sen nerede yaşıyorsan oraya gezmeye gelecek. Bu benim onunla çekilmiş bir resmim. Gazetedeki adamın aynısı. Ha?
Bahsettiği gibiydi. Gazetedeki adamın aynısıydı.
I:Yaptığın işe devam et. Takip ediyorsun madem. Bana zarar gelirse korursun. Ama senden veya o adamdan rahatsız olursam var olmayan düzenin devletine şikayet ederim seni.
Kadın gülümsedi ve başımı okşadı.
I:Adım Irmak. Memnun oldum.
N:Bende güzel kız. Bende.