burda deli taklidi yapmadan

bazen nefreti devam edebilmek için yakıt gibi kullanıyorum

geceleri başka birisi oluyorum

değersiz insanların kullanılması gerektiğini düşünüyorum ve onların çoğu insanın zor durumda olması umrumda değil

kardeşim içimde bir karanlığın olduğunu söylüyor

korku dram nefret gibi şeyler bana heyecan ve adrenalin sağlıyor,en son ne zaman bişeyden korktum hatırlamıyorum ama bu korku hissi mutluluktan daha çok tatmin ediyor

bunları ilk defa anlatıyorum(ailemden bile gizliyorum tek hatam bunu şaka yoluyla birkaç defa sızdırdım)

insanları gözlemler ve mimik duygu gibi şeyleri izler ve gerektiği durumda taklit etmeye çalışırım(ve çoğu zaman işe yaradı)

bazen cinayet romanları filan okurum

biraz paranoyağım

etrafı gözlemler bazı durumlar için ne yapabileceğimi düşünürüm

insanlarda ilk sefer iyi izlenim bırakıyorum ama arkadaşlık konusunda zorlanıyorum

bide bazen birini (zarar verirsem) o durumdan nasıl suçlanmadan çıkarım diye kafamda plan yapıyorum(nadiren)

not:sosyopat yada piskopat değilim hayvaları seviyor, aileme ve bazı arkadaşlarıma değer veriyorum bide onları üzmekten çekiniyorum

size tecrübelerimle edindiğim bir tavsiye:
(sadece bi insana yaptığı iyilikten dolayı mahcup olduğunu söyle ve iyiliği geri ödemeye çalışıyormuş gibi yap hem o kişi sana daha çok güvenir hemde daha çok “iyilik“ yapabilir)

edit:şimdi farkettimde baya uzun yazmışım kb