hüseyin nihal atsız

Ey Türk gençliği! Sen Arap muhafazid’in mezarını ingiliz altınları için
Türk esirlerini boğazlayan kahpe Araplara bıraktıktan sonra senin Kâbe’n Çanakkale, Sakarya ve
Dumlupınar değil midir? Sen Kâbe’ne rahat bir geminin içinde cazbant dinleyerek mi, yoksa yalçın
yollarda, vaktiyle Çanakkale'de Türk vatanım korumaya koşanların çektiği sıkıntıyı çekerek, yayan mı
gitmek istersin? Görüyorsun ki eller kendi şerefsizce yenilen ölülerine bile nasıl saygı gösteriyor,
onların başına ne büyük taşlar dikiyor... Sana gelince: Senin ölüme göz kırpmadan bakan şerefli
şehitlerinin hâlâ bir âbidesi yok!.. Ey Türk gençliği! Çanakkale senin vatanındır!.. 18 yıl önce orada
korkunç ve nispetsiz bir boğuşma oldu. Bir tarafta her türlü vesaitle pusatlanmış soğukkanlı ingilizler,
cesur irlandalılar, yaygaracı Fransızlar, çevik Avustralyalılar, sporcu Yeni Zelandalılar, korkunç
Senegalliler, vahşî Hintliler, insanla maymun arasında dehşetli bir mahlûk olan Mâurîler, Martinikliler
diğer tarafta da sessiz ve gösterişsiz Türkler vardı. Bu korkunç boğuşmayı harikulade
kahramanlıklarıyla senin kanından olan Türkler kazandı. Fakat ne korkunç tecellidir ki 18 yıl geçtikten
sonra orada yenilen düşmanların âbideleri yükseliyor... Senin vatanında düşman âbideleri... Buna
nasıl katlanıyorsun Türk genci? Diyelim ki paran olmadığı için onlara lâyık bir taş dikemedim! Fakat
yılda bir defa oraya gidecek kadar kendinde kuvvet de bulamıyor musun?