Max Payne oyunlarının ana teması her zaman ihanetle alakalı olmuştur. Nasıl mı? Sondan başlayalım.

Victor Branco ailesine, Becker korumakla mükellef olduğu insanlara ve Passos ise onu taktan bir çukura çekerek Max Payne'e ihanet etmiştir. Bir bakıma Max Payne bile alkolikliğinin sonucunda istemsiz de olsa Branco ailesine ihanet etmiştir.

Özellikle ilk oyunda bu temaya çok değinilir. Max Payne ilk oyundan bu yana eşi ve kızının ölmelerine izin verdiğini ve onları yüzüstü bıraktığını hisseder. Alex ile buluşmasaydı, onun ölmemiş olacağını düşünür. Bu gibi suçluluk duyguları seri boyunca Max'in yakasını hiçbir zaman bırakmaz. ikinci oyunda ise Mona ile olan bitenlerin aldatmak olduğunu düşünüp yine vicdan azabı çekmeye devam eder.

Kısacası tüm bu olan bitenlerden çıkarabiliriz ki Max, esasen başarısızlıklarından motive alan bir oyun karakteridir. Gece kulubündeki başarısızlığı onu futbol stadyumunda fidye teslimatına, futbol stadyumundaki başarısızlığı onu Cracha Preto'nun karanlık koylarına sürükler; orada da başarısız olunca favela sokaklarına açılmak zorunda kalır. Oyunun sonundaki deliliği ise günahlarıya ve suçluluk duygusuyla anlaşmaya çalışan bir adamın son hareketlerini yansıtmaktadır; zaten kendisine güvenen herkesi yüzüstü bırakmıştır; bir bakıma Becker ve Victor'u gebertip bu başarısızlıklarını bir sonuca bağlamaya çalışmıştır.

Max Payne'in öyküsü hep esasen günahlarından ayrılmak için girdiği bir yolculuk olmuştur. Üçüncü oyunun sonunda kendisiyle alakalı her bir kimse ya ölmüştür; ya da gitmiştir. Bu durumda kurtarabileceği tek bir şey kalıyor, o da kendisidir. Mutlu bir son mudur bilmem ama "noir" temalı bir oyunun sonu da başka hiçbir oyun karakterinin hakedemeyeceği kadar tatili hakeden ve yüzleşmeyi mermilerle alkolün ortasında bir yerlerde bulan Max Payne olduğu kesindir.