Merhaba, 18 yasindayim. 6 ay öncesine kadar doğma büyüme mersinde yaşıyordum suan adıyamandayım. Ailem pimpirikli olduğu için evde buyudum, namı diger balkon cocuğuydum. 11. Sinifin ikinci donemi gittigim dershanenin açtığı okula gittim ve akademik ve sosyal hayatım adeta tersyüz oldu. Hem calısıyordum, hem kaliteli bir arkadas kitlem vardi. Ama daha onemlisi hayatımda ilk kez askı tatmıstım, bu hoşlantıdan ziyade saplantı gibiydi cunkü hayatimda bu kadar guzel birini görmemiştim. Karakteri de buna paralel olunca buna tapmamak elde olmuyordu iste. Cok sessizdi ama bilgili ve kulturlü biriydi. Bilen susmayı tercih eder hesabı.. ortak arkadaslarım vardı ama ben gidip yanina konusamadım. Tam bir sene kizin yuzune baktim. Tum bunlar yasanirken bankadan kovulan babamın açtigı dukkan iflas etti ve 3 ay sonra amcamların adıyamandaki dukkanlarindan birini devralacaktık.. sittin sene bu kizin yuzunu goremeyecegimi biliyordum. Hasta bir adamın önünde solmasını izler gibi son zamanlarda konusmaya calistim ve pas verdi maalesef. Okuldan gitmeden son cikista cak yapmistim ona. O yumusacik elleriyle tokalastik. Eli elimden yag gibi kaymıştı. O an her aklima geldiginde gözüm dolmuyor değil. Belki simdi ona beni sorsan hatırlar mı o bile şüpheli. Sinav yuzunden tuslu telefon kullaniyorum gecen instagrama gireyim dedim ve mezuniyet cekimlerini gordum. Evet 6 ay sonra resmine bakıyorsun iste. Evdeydim neyseki rahatca saatlerce aglayabildim. Mezuniyete gidemem cunku kimse yazmiyor bana. Adiyamanda da okulda 1 tane arkadasim yok. Mersinli ateist (agnostiğim) falan diyorlar, onlar onemli degil zaten de.. bilmiyorum iste abilerim ve abla hissedenlerim. Aglamaktan gozum ağrıyor neredeyse her gun. Kalbime ağrı giriyor. Tabiki bundan buyuk ne dertler vardır. Millet aç, anası babası oluyor. Benimde basima gelebilecek en kotu sey buydu ve oldu.