işkurdan iş alimlarina basvurdum bi gün şehrin dişinda bi fabrikadan aradilar. girdim 1 ay çalitşim, 2 ay 3 ay iyice takumu çıkardılar o sıralar zaten enflasyon hızla yükseliyordu, param bi gibe yaramadi. üstelik bide ceza yedim ustadan 500 lira kestiler. Ortam içki içip karı kız muhabbetini geçemeyen yannan kafalı eski-mahkum, keko tiplerle doluydu. Kafayı yiyecektim.
Şehirdeki cocukluk arkadaslarim da tek tek ayriliyordu. ilk lise arkadaslarim gitti sonra ilkokul... Suan bir tane kaldi kendisi çaliştiği için görüşemiyorum.
Babamin tavsiyesine göre en azindan bilgi sahibi olmam için üniversiteye hazirlanmaya karar verdim. Ancak son tecrübelerimden sonra çok zor geliyor. hiçbirşey anlayamiyorum. Ülkenin gündemi zaten boğuyor beni . istediğim kadinla evlenmek artık hayalden de uzak ufukta bile görünmüyor. Gelecekte yaşayacakmıyım onu bile bilmiyorum. Maddi durumlar beni çok sıkıyor. Belki de ölene kadar çalişacağim. keske annemi de yanima alıp çekip gidebilsem diye düsünüyorum. Ama nasil?

2 senedir büyük bi boşluğa düştüm. kardeşim yasca evlilik yasinda olmasina ragmen hala ayni evde kaliyoruz. asiri anlayissiz ama para kazanamiyor zaten. Gitse napacak.

Babam hasta olmasina rağmen virüs mirüs dinlemeden disari cikiyor, annem sürekli keske calissaydim sana yardimiim dokunurdu oğul diyor. Yardim edebilecek eski öğretmenim fdetöden alındı, Dürüst arkadaslarim benle acı-ironik dalga bile geçiyor. Ne yapmaliyim bilmiyorum , Geçenlerde aileden geçen şeker hastaliğina yakalandim. Tam dibine indim derken, bi kere daha hayatim gibildi..

hep neden daha iyi bir hayata sahip olamadığımı düşünüyorum
Geleceği düşünüyorum, çok uzakta istediğim gibi bir hayati elde etsem bile bu hayatı kazanmak için gereken sürede ailemi kaybetmek, ailemin özellikle annemin hiçbir suçu olmadan bütün bir ömrünü bana harcamış olduğunu bilmek beni çok üzüyor her gün düşünmek yıpratıyor. Dün dışarda karşı apartmanın kapıcısı erik ağacı ekmiş bahçeye ona bakarken düşündüm . anneannem aklıma geldi, kendi hayatımla anneme yaşattırdığım hayati karşilaştirdim...

Annem kendi annesini dayim denecek bin yüzünden 10 senedir göremedi. hayattami değilmi bilmiyor bile. Eskiden anneannemgilde köyde kalirdim o dediğim olaylar olurken. Anneannem beni hep erik ağacının kütüğünün önünden alırdı. Ya da bişey almaya gidince orda bekle derdi. Bende eskiden o ağacın olduğu yerde oyuncak kamyonla oynardım. Niye hep orda beklediğimi sorunca anneannem küçükken hep annemi ordan alirmiş . annem ağaçla konuşurmuş adi bile varmiş, uzun yıllar boyunca sonra büyüyünce o ağacı kesmişler. alişkanlik kalmiş. Bugün o erik ağacını görünce inanin çocuk gibi ağladim içime yutkunarak .Çocukluğum aklıma geldi bi an, masumluğum. içimde var olmayan bi aile özlemi var beyler. Sanki mutlu ailem uzaktaymış gibi. Sanki ben ailem ölünce huzura erecekmişim ancak bu seferde ailem olmayacak gibi hissediyorum. Her şeye rağmen katlanıyorum yinede hayata. Ucunda hiç bir şey olmadığını bilsem de . Yaşıyorum. "işte şimdi en dibine indim amk " desem de hala, iniyorum..

Belki de bu yazdığım yazı kimseye ulaşmayacak. Sunucunun içinde bi dosyada hep öyle kalacak. Kimse görmeyecek. Bunu yazma sebebimde bi umut zaten. Buraya kadar okuduysanız , yanıtlarsanız sevinirim dostlar. Sizce nasil kurtulabilirim bu durumdan. Aranızda cidden iyi insanlar olduğunu biliyorum. hepinizi seviyorum.