Bi defa şunu bi anlamak lazım. Gidenin yeri dolmaz. Dönse de dolmaz. Zira aradığın şey geçmişte kaldı. Yerine gelecek ve belki bin kere daha çok seveceğin insan da o değil.

Mesele şu: bu bir kayıp ve artık bu kayıp senin kaybın, bu senin tek kişilik sorunun, çözümü ancak kendinde bulabileceğin bir sorun, bir başkasında -hele ki o biten ilişkinin karşı tarafında- değil.

Peki yapmalı?

Kendine tutunmalı, kendini daha çok sevmeli, onu iyi besleyip büyütmelisin. Düşün ki kolun koptu, artık sağlam kalan kolunun yapacağı iş daha fazla değil mi? Ki kolun yerine yenisi gelmezken, giden sevgilinin yerine elbet yenisi geliyor, çok da fena geliyor hem de.

Ha nedir, artık büyümüş oldun. Anladın ki insanlar gidebiliyor, küsebiliyor, unutabiliyor. Geride seninle yine kalan bizzat sen kendinsin. O halde bir şey inşa edeceksen ve kalıcı olmasını istiyorsan, onu yine bizzat kendi üstüne inşa edeceksin.

işte ayrılık sonrası, bunu öğrenmek için en güzel zamandır.

Biten ilişkinin karşı tarafındaki şahıs da, eğer haftasına bir başkasını buluyorsa, bil ki bir daha ömrünün sonuna kadar başkalarına bağımlı yaşayacak. Zîrâ kendisine yaslanmayı öğrenemeyen insandan bir tak olmaz. Kendisinin arkasında duramayan, ne bir davaya kendisini adayabilir, ne sağlıklı bir aile kurabilir ne de işi ve çevresinde sağlam durabilir, dua etsin ki iyi günleri hiç bitmesin, zira bir kere yalpaladı mı, tüm korkularını tekrar tekrar yaşar.

Kadınların çoğu, yalnız kalmayı beceremez beyler. Yazın bunu kenara.