Altında koca bir hiç olan divandan kalktım. Aslında tam kalkmışta sayılmazdım, uyku sersemi oluşum bilinçsizce, yalpalaya yalpalaya yürümeme neden oluyordu. Uyanıkken de pek yürüyemezdim ya neyse. Aklımdaymış, tuvaletin yolunu şıp diye buluverdim. işerken aklıma kazağım düştü yine. Ama güzel kazaktı bir kere. Kahverengi boyunlu, boyuna çizgiliydi. Güzelliğinin sebebi benim oluşuydu. Üstünde benim kokum vardı, gerçi baca gibiyim ya karı yanaşmıyor daha. Ama yine de onun özelliği benim kazağım olmasıydı. Onu ne çok özledim, bunu da onu kaybettikten sonra daha iyi anladım. Kim bilir o kazak üstümdeyken ne taklar yedim de aklıma sadece onunla iyi anılarım geliyor. Onlar da olmasa ne işim olur zaten kazakla, şeytan zütürsün.