Sadece utanmak değil kabul de edemediğim bir durum benimkisi panpa, uzun yazmam gerek tam aciklamam icin.

Çocukluk travması geçirmek ama tam travma mı değil mi artık bilemiyorum, küçükken aile beni efendi el bebek büyüttü küfür bilmezdim 12 yaşına kadar, sonra mahallemiz okulumuz full keko kaynıyormuş bilemedim ciğeri beş para etmezlerin şamaroğlanı oldum, kavga bilmezdim korkudan ses edemedim ama bu bana aşırı fazla koydu, küfürler tehditler ile okul hayatimin 5-6 yılı geçti.

Ben de savunma mekanizması olarak agresif oldum, paranoya başladı kimseye guvenemedim hatta sevgi duygum bozulmuş olacak ki hiçbir kızı da sevemedim, hala böyleyim. Simdi bile birisi bana ters ters baksa resmen alevden bir el boğazımı sıkmaya başlıyor, savaş ya da sıvış moduna giriyorum, o eski kekoları uzaktan görüyorum hala, "bir yamuk yapsa da şuracıkta asfalta kafasını vura vura öldürsem" diye kafamin içinde bir ses duyuyorum. Eski günleri her gün sanki tekrar yaşanmasın diye tatbikat misali goruyorum, gözümün önünden şerit gibi akıyor her şey.

Bir erkek olarak zayıf olduğumu sanıyorum, kimseye söylemesem bile rol yapmayı kestiğim an anlarlar diye korkuyorum, panpa ben bu huur çocukluğunu hak etmediğimi düşünüyorum.

bir ay sonra gelen edit: geçmişimi tamamen kabullendim, bu bir ayda oturup enine boyuna düşündüm hayatımı, artık biraz daha güçlü bir birey ve erkeğim. Benim gibi sıkıntı çekip hala kendiyle ve hayatla barışamayan zanzalarım size söylüyorum ben başardım üstesinden geldim sıra sizde, önünüz açık olsun ölünce kahramanlar meydanına hep beraber gururla çıkalım.