Beni umutsuzluğa sürüklüyor..
Türkiye şartlarında nasıl bir işte çalışılırsa çalışılsın bir iş tatmininin olmayacağı gerçeği, her zaman doyumsuz olacağım gerçeği. ya da ne bileyim, insanları artık tanıyor olma. insanların duygusallık boyutundaki gerçekliği ile yüzleşme. bu beni sinirlendiriyor çünkü hayatım boyunca alternatiflerimin olması için uğraştım ve şartlarımı her zaman zorladım ama bugün, elimde hiçbir şey yokmuş gibi hissediyorum. yaşlandığım zaman bir amaç uğruna yaşlanmış olmak istiyorum, geldiğim noktada elime geçen "ben bu hayatı neden yaşadım?" sorusu olmamalı. hayatım boyunca çok sevmek çok da sevilmek istiyorum ama bu toplum çok sevmeyi ve sevilmeyi kabul edemiyor, mutlu olmayı kabul edemiyor, gülmenizi kabul edemiyor. mutluluğun yayılmacı etkisi bir insandan birkaç santim ileriye bile gidemiyor, çöküp kalıyor içerisine. çok çalışmak istiyorum ama bir şey için çalışmak istiyorum, yani kendim için, son derece motive olmuş bir şekilde bir amaç için. çoğu zaman herhangi bir şeye sıfırdan başlamayı dert etmiyorum, önemli olanın işe başlamak olduğu konusunda hiçbir problemim de yok. ama çevresel etkiler beni doğrudan etkilediği zaman yılıyorum da. aynı anda kontrol etmeye çalıştığım şeylerin sayısı arttıkça enerjim de tükeniyor: hangi şart altında olursa olsun benlik saygımı korumaya çalışmak, ailesel faktörler, maddi zorluklar, güvencesizlik. ama bir yere ayağımı kaptırırsam kurtulamayacağımın da farkında olma. içine girmeden çıkmak istediğim bir döngü ile şimdilik uzaktan uzaktan savaşıyorum. bu durumda olan insanlara neler denileceğini biliyorum mesela ama kendim zaten her şeyin farkındayım: başta da dediğim gibi yaşam zaten çok kıymetli bir şey, ben de tek başıma savaşabilecek güçteyim ama geri kalan tüm "ama"lar da buralarda bir yerlerde bekliyor işte...