Jacques Derrida'nın "plato'nnun eczanesi" isimli makalesi, plato'nun phaedrus isimli eserindeki mitten yola çıkarak yazdığı bu denemede, pgibianaliz ve pharmakon (antik yunancada hem zehir hem ilaç anlamında kullanılan bir terim) arasında paralelik kuruyor.
derrida 'nın teorisinde ana nokta olarak alınan mit, thamus (antik mısırda güneş tanrısı) ve theuth(hesaplamanın, geometrinin, yazının tanrısı) isimli iki tanrı arasında geçiyor. kitapta da sokrates aracılığıyla phaedrus'a anlatılıyor;

theuth günün birinde thamus'un huzuruna pek heyecanlı bir şekilde geliyor ve insanoğluna hediyelerin en büyüğünü getirdiğini söylüyor;

o king, here is something that, once learned, will make the egyptians wiser and will improve their memory; ı have discovered a potion for memory and for wisdom. (phaedrus, 27)
kralım, işte bir kez öğrendikten sonra mısırlıları daha akıllı yapacak ve hafızalarını geliştirecek bir şey; hafıza ve bilgelik için bir iksir keşfettim. (tr. phaedrus, 27)

theuth'un insanoğlunun hafızası ve bilgeliği için keşfettiği şey yazıdır, yazının babası *olarak theuth kendinden emin insan için en büyük tedaviyi * bulduğunu söyler.
thamus ise kibirli bir şekilde theuth'un yanıldığını söyleyerek, yazının insan için bir ilaç, bir deva olmadığını aksine onun için bir zehir * olduğunu öne sürer çünkü ona göre yazı insanların hafızasını kullanmalarına engel olacak ve gerçekten sahip olmadıkları bilgilere sahip olduklarını düşündürerek onlara bilgeliğin yanılsamasını yaşatacaktır. semblence of knowledge

derrida yazıyı savunan theuth'u phaedrus, ona karşı logosu savunan thamus'u da socrates ile özleştirip, buradan yola çıkarak, platon'un pharmakon kavrdıbına ilişkin yorumunu anlatıyor.
derrida'ya göre, pharmakon kavramı, batılogosentrik geleneği için hayati önem taşıyan ikili karşıtlıkların bir oyununu üretir:
çare / zehir,
konuşma / yazma,
iyi / kötü
iç / dış.
platon'un eczanesinde derrida, konuşma ile yazma arasındaki temel ayrımını böylece sorgular.
konuşmanın platon ve batı geleneği tarafından "orijinal" dil biçimi olarak görüldüğünü savunur. yazma daha sonraki bir gelişmedir - esasen kötü, hafızanın dışında, hakikat değil, görünüşten üretken olarak gösterilendir.

ama derrida, mal d'archive teorisinde olduğu gibi, her şeyin başlangıcına yazıyı koyar ve konuşmanın bir yazı biçimi olduğunu göstererek bu görüşü yani muhalefeti altüst eder.
ayrıca, platon'u okurken, derrida, pharmakon (çare), pharmakeus (büyücü, büyücü, büyücü) ve pharmakos (günah keçisi) sözcükleri arasında platon tarafından hiç kullanılmayan ancak derrida'ya göre önemli bir rol oynayan sözcükler arasında bir bağlantı olduğunu ortaya çıkarır.
onu da okuyucuların çözmesi için bırakalım.