Bir süre daha vakit geçirdikten sonra evine kadar uğurladım. Kapıda annesi vardı. ismen beni tanıyordu halihazırda o yüzden normal karşıladı. Küçük bir konuşmanın ardından Zeynep bana, ayağı iyileştikten sonra yazlığa gideceğini söyledi. Kalbime şiş sokmuştu adeta. Onu eskisi gibi göremeyecektim ve daha da beteri sık konuşamayacaktık. Birbirimize sarıldık ve vedalaştık. Bir yandan mutluydum ama bir yandan da düşünceliydim. En azından ona değer verdiğimin farkında ve o da bana değer veriyor o da beni seviyor diye avutuyordum kendimi. Yine de yazlık ortamlarını az çok tahmin ettiğim için kendi kendimi yediğim de oluyordu. Eve gelir gelmez en yakın arkadaşlarıma mevzuyu açtım ve rahat olmam gerektiğini söylediler. Yine de içimden kötü şeyler geçiyordu.