Duygusal yokoluş ve zihnin yükselişi arasındaki o ince çizginin etrafında dans ediyorum. Ayaklarımdan biri aşağı bastığında ruhumun bütün karanlığı çarpıyor suratıma... Sonra yukarı doğru basıyor ayağım ve olabileceğim olasılıkları, evrendeki yerimi ve müthiş potansiyelimi görüyorum.

Sanki ışık ve karanlık savaşıyor da ben arada kalmış sürekli taraf değiştiriyorum. Karanlık suratıma çarpınca önce bir utanç duyuyorum sonra olduğum şeyin bu aşağılık varlık olduğunu benimsemeye başlıyorum. Işığa yükselince tekrar bütün bunların aşılabilir olduğunu, herkes ama herkesin kurtarılabilir olduğunu anlıyor ve kendimi affediyorum.

Ölümle satranç oynayan acayip adamın hikayesini duydunuz mu? Bazen onun yerinde olmayı diliyorum. Çünkü biliyorum... Çünkü biliyorum ki onun aksine benim yaptığım hiç bir hamlenin hiç bir anlamı yok.