Son yıllarda başladı bende. Hem de epey. Pasaklı adamın tekiyken yanımdan bez ve kimyevi sıvılar taşır hale geldim. Çalıştığım yeri, elbise dolabımı, yemekhanedeki masama kadar bulunduğum her yeri silip temizlemeden rahat edemiyorum. Çalışma masamı ve odamı günde onlarca defa toparlayıp temizliyorum. Her şey fazla ve kirlenmiş geliyor gözüme. Hepsini çöpe gönderiyorum. Gönderiyorum, atmıyorum; çünkü bir çöp kovasına dahi tahammülüm yok! Hem de odanın içinde! Burnumun dibinde! Ah, lekeler! Nokta kadarını görmeyeyim! Hemen bulaştığı o şeyi evimden, bulunduğum yerden en uzağa fırlatırım. Sırf bu yüzden kovulabilirim. Zira işimde anahtar rolü olan çoğu aleti ve parçayı sırf pis olduğu için çöpe atmıştım. Ekonomik kısıtlamam olmasa hepsini kendi paramla yenileyecek kadar hastalaştım. Dün de kulaklık aldım örneğin. Kulaklığı çekmeceden çıkarmaya korkuyorum! Dışarı giderken yanıma almak mı? Ancak evdeyken ve dışarının tüm pisliğinden arındığımda takılabilir o. Her aklıma geldiğinde de silip silip kuruladığımdan müzik zevkimin de içine ediyorum. En azından tertemiz.