siz hiç üvey annenizi dürttünüz mü

17 yaşında ödevlerini yaparken bir yandan da annesine düşkün bir çocuktum ben. ergendim belki ama okuduğum kitaplar neticesinde zütümü kaldırmıştım. ben o pis lümpen cahiller gibi değilim diyordum. ama ergendim aslında. sonuçta teenage denen bir kavram var. bu sırada öz annemle yaşıyorduk. babam kendi mutsuzluğunu bize geçirirdi. iyi bir adam değildi. ve olamayacaktı.

bu sırada babam bilgisayara merak salmıştı. ergen gibi bütün gün facebookta takılıp okey oynamakla meşguldü. ses çıkarmasam da arada sinirlerim geriliyordu. gibtir git işine demek geçse de içimden diyemiyordum sonuçta bilgisayar onun sayılırdı. ben de sinirlenip kendimi rus edebiyatına adıyordum. ama yalan yok tolstoyu övenin çükü düşsün gibik bir entelektüel sakallıdan fazlası değil o. ama ölürken müslüman olmuş öyle diyorlar.

bu sırada klagib liseli bir öğrenci olarak okula gidip geliyordum. basit bir eşit ağırlık öğrencisiydim. sınıfta ki ne kızlar ne de erkeklerle ilgim vardı. bu demek değil ki aciksüeldim. hayır sağlıklı bir heteroydum. ama kimseyle konuşmazdım. en son naber diyen bir kıza gibtir git diyecekken son anda ağzımı kapalı tutup dilsizim demiştim. salaklığa bak. dilsizim demek nedir.

babam işten daha erken geliyordu artık. sırf bilgisayarın başına oturup okey oynamak için. abaza ergen edasıyla bütün genç kızları eklemiş ve onların fotoğraflarına "çok güzelsin" şeker şey tarzı yorumlar girmeye başlamıştı. annem ise bu olanlardan habersizdi. iyi kadındı. nerden bilsin berlusconi'nin yeşilpınar şubesinin ev de olduğunu. ulan bari milan'ın sahibi olsaydın, yok o da yok .

günler böyle geçerken tek sırdaşım üst kat komşumuzdu. daha doğrusu onun kızıydı. bize gelir muhabbet ederdik. isterse saat 10 olsun yine de gelirdi. bunun nedeni mahallede giblenmememdi. babam dahil herkes eşcinsel olduğumu sanıyordu. ben de bazen öyle miyim diye düşünüyordum. baktım olmuyor zorlamadım. bazen sinirimden bütün mahalleye attırasım geliyordu. eşcinsel mişim, ulan tori blackten dani daniels'a, bibi jones'tan anjelica'ya kadar hatim etmişim ben gibi kırılasıca cahil binler.

bu rutinin 2. haftasında babam iyice zıvanadan çıkmaya başladı. artık evi zehir ediyordu bize. yemeği görünce "it mi yiyecek lan bunu" derdi. evet it yiyecek demek isterdim ama.. annem günden güne eriyordu bu mutsuzlukla. babam onu içten içe bitiriyordu. bu sırada genç kızlara mesaj atmaya devam ediyordu. para verdiği falan yoktu. cebinden aşırıyordum parayı. anlamıyordu kazma, kafayı am züt meme üçlüsüyle bozmuştu. bazen inci yazarı olmasın lan bu diyordum. sonra liseliler gibsin beni diyip vazgeçiyordum.