Yaşına girdim. Anonim olmanın avantajıyla buraya içimi dökmek istedim. Bu yaşıma kadar sevgilim olmadı. Eskiden asosyal olduğum için ortamlara girip çıkmazdım. Okuldan biriyle çıkarsam da ayrılık durumunda sürekli yüzyüze görürüm mantığıyla hiç uğraşmadım. 2019 sonunda üniversiteye başladım ilk zamanlar güzeldi dedim ki bir şeyler değişecek. insanlarla iletişim kurmaya çalıştım ama baktım gerisi gelmiyor herkes kendi işini görene kadar senle konuşuyor. giberim hepinizi diyip yine kendimi soyutladım. Malum 5 ay okula ya gittim gitmedim korona çıktı. Ne bi sosyal hayat var ne başka bişey. Son zamanda da spora başladım ama hala içimde bu umutsuzluk var. Bir de bu yaşımda saçımın tepesi aşırı seyreldi özgüven ndıbına hiçbir şey kalmadı. Bu saatten sonra kızlarla konuşmaya çalışsam bile yine klagib senaryo gerçekleşecek. Merhaba merhabanın ötesine gitmeyen bir kaç ayda unutulan bir arkadaşlık. Ben çok sıkıldım bu hayattan ne yapmam gerek kendimi sokaklara atıp önüme gelen boş beleş insanlarla vakit mi geçireyim. Spora tek başıma başladım tek başına sinemaya giderim tek başıma yemekte yerim ben de böyle bir pgibopatım.