burda 3-4 yıl önce içimdeki tüm heyecan ve sevinç duruyorken eğlenmek baya güzeldi. çok güzel insanlar tanıdım harbiden. yeri geldi sövüştük yeri geldi dertleştik. günlük hayattaki boş insanlardan daha kıymetli burdaki sanal panpalarım. konuştuğum bir bayan da vardı burada ismi bende kalsın. öylesine heyecanlıydı ki konuşmak. bi insanı hiiiiç görmeden nasıl bu kadar hoşlandın be yannan demek istedim kendime. ama gerçekten öyleydi. okuldan her gelişimde cantamı fırlatır mesaj kutusundaki 1 bildirimi görünce sevinçten havalara uçardım ve yazardım. biraz konuştuktan sonra ders çalışırdım. ama içim kıpır kıpır ederdi mola verip molamda biraz daha konuşabilmek için. gerçek gibi gelmezdi o anlar, gerçekten rüya gibiydi. konuşurken gülümsemekten alıkoyamazdım kendimi. telefonu kenara atardım çok ilgili gözükmemek için. ama içim içimi yerdi 5 dakika sonra cevap verirdim yine. şimdi burdaki eski bi dostu görünce tekrar hatırladım o günleri. gerçekten film şeridi gibi geçti gözümden. şimdiyse hayatım çok sıradan. ne biriyle konuşmaya ne de kendimi anlatmaya enerjim de heyecanım da yok. sanırım büyümek böyle bir şey..