Aşırı seviyodum beyler. Ancak kader bizi ayırdı. Deli gibi sevdiğim halde ayrılmak zorunda kaldım. Beni asla affetmeyeceğini söyledi.

O kadar güzel bakıyordu o kadar güzel seviyordu ki beni. Pasparlak gözleriyle bakardı bana ben konuşurken. Bakışları gözümün önünden gitmiyor. Onun yerine birisini hayatıma almak istemiyorum. Onun yanında aşırı huzurluydum. Ona sarıldığımda cennette gibi oluyordum. Tek hayalim bir sabah onunla beraber aynı yatakta uyanmaktı. Artık olamayacak.

Bu olamayacağı için de artık istediğim tek şey ölmek şu an. Aslında hiç doğmamış olmayı istiyorum.

Beyler neden her zaman böyle olmak zorunda ? Neden bir şeyler sürekli ucundan tattırılıyor ? Neden sürekli ağlamak zorundayım ben? Hayat inanılmaz şekilde acı veriyor artık. Canım o kadar yanıyor ki ölüp de ceheneme gitsem orayı cennet sanarım.